سدوم و عمورا

سدوم و عمورا / در گستره ی دیدگاه های متکثر و گاه متناقض درون احساساتی وجود دارد

که به لوگوس یا کلمه تبدیل نمی شوند. جایی که خیال، ساحت نامحدود

و رام نشدنی نمادها را به انقیاد می کشد و از تلاقی آنها ساحت واقعی ما شکل می گیرد.

جایی که سوپرایگو، ایگو و اید خواسته های متضاد خود را بر ما هموار می کنند‌ و ما هر چه می کنیم یا ‘دیگریِ بزرگ’ ِ

ما ناخشنود است، یا به خودمان خیانت کرده ایم. شکافی که همواره به ما یادآوری می کند که بازنده ایم.

فارغ از اینکه این آثار با تکنیک چاپ-کولاژ ِ نقاشی های دوره ی قاجار، دست نوشته ها،

آکریلیک و طراحی آزاد به تصویر در آمده اند، اساساً نگاه من خلق جهان واره ای شخصی و به شدت درونی ست.

کاراکترهای آفریده شده در جهت برخورد این سه ساحت لکانی_و در نتیجه ، سرخوردگی و تناقضات

و اختگی هایی-  ست که ‘دیگری بزرگ’ و دم و دستگاه وقیح سوپر ایگو

* در شمایل ‘پرندگان’ به من ِ انسان تحمیل کرده است.

از اضمحلال فرم تا تنیدگیِ اجسام و امیالِ تصاویر درهم، فاصله‌ بسیار زیادی است، که به تفصیل در آثار سینا یعقوبی دیده می‌شود.
گونه‌های انسانیِ آثار سینا یعقوبی درگیر تنانه‌گی در کل و اضمحلال در اجزا است، این در حالی است که محتوای آثارش به کلمه در نمی‌آیند و تنها از رویکرد تصویری بهره می‌برند.
به زعم نویسنده چنین رویکردی از نگاه فرم خارج شده و در ذهن مخاطب تاویل‌های گوناگونی پدید می‌آورد.
پرده‌های نقاشی سینا یعقوبی در اکثر مواقع به صورت یکپارچه از رنگی یکدست بهره می‌برند و موجودات آثار او تلاش می‌کنند تمام نگاه مخاطب را به خود جلب کرده و سویه‌های دیگری را از انسان، بعد از تجربه ناموفق مدرنیسم در خاورمیانه، به نمایش بگذارند.
فرشید پارسی‌کیا

طراح پوستر: استودیو پارسی