وداع

نمایشگاه انفرادی عکس / ساسان مویدی / کیوریتور: فرشید پارسی کیا

وداع پایان نیست/ شروع پایان است.
لحظه‌ای است که صورت محتوا تغییر می‌کند و از امر نمادین خارج شده و به واقعیت می‌پیوندد.
تمامی عکس‌های این مجموعه لحظه وداع از موقعیتی به موقعیت دیگر است.
فرشید پارسی کیا

ورای روایت و کلک و درام

در روزگار قلت عکس های مستندگرایانه و شدت کذب های رقومی شده،

دیدن چند ثبت آنالوگ از آرشیو ساسان مویدی روی دیوارهای شریف «گالری دنا» غنیمتی گران است،

در دوران عدم اجماع بر سر ماهیت و تبیین مستندگرایی و اغماض در تعابیر جدید و

تعاریف متناقض و به تَبع آن کم رنگ شدن مرز میان «گزارش» (1) و «واقعه» (2) در فضای امروز عکاسی،

این عکس ها نمونه هایی عجین با مفاهیم اصیل مستندگرایی اند؛ بی آن که قدرت انطباق

خود را در مرزهای «روایت» (3)، «کلک» (4) و «درام» (5) از کف بدهند؛ مفاهیمی

که هر یک به خودی خود می تواند زمینه های انحراف از بی طرفی و مشاهده گری را ایجاد کند.

اما به واقع در چنین رویکرد عکاسانه ای، کار ساسان مویدی به مثابه آلترناتیوی برای جهان خاطره مند عمل می کند،

جهانی که زیر بار وداع، فراق، مفقود الاثری و داغ های بی شمار دیگر فرسوده شده،

فرو ریخته و اندوهناک است.

نکته مهم در عکس هـای ساسان مویدی نه تشخیص لحظه و هم آهنگـی هــایفرم و زیباشناسی است که منجر به حظ بصری، شوک و درنگ در عکس ها می شود، نه!

این ها {حداقل اینجا اهمیتی ندارد} که آن چه مهم است کلامی از جنس خود عکاس است،

نهایت قرابت و رحامت عکاس که در نظام بیرون کادر هم از احساس بی نهایت انسانی و

زلالی وجود مویدی باخبریم و این مهم کارکردی را در مکتب زبان شناسی یاکوبسن یادآور می شود

که از آن با نام «کارکرد عاطفی» یاد می شود و به این ترتیب عکس ها ارزش صدقی خود را حفظ می کنند

و این مهم ترین خصیصه مستندگرایی است: قدرت اقناع گری. حاصل و غایت تمام ارتباط های موجود

در یک عکس و به ثمر نشاندن آن. اشباع، بی نیازی، متقاعد گری و رضایت مندی بیننـده عکس

که موجب پذیرش پیـام عکس مـی شود. اقنـاع در عکس مستندگرایـانـه خاصیتـی فراتـر از جمع آوری

اطلاعات برای طبقه بالا، تهیه بایگانی های تصویری برای رجوع در آینده، معرفی فرهنگ عامه،

سنن، آداب و سکنات یک ملت، ایجاد مدارک پژوهشی برای حفظ در تاریخ و ستایش

واقعیت (که در کنه عکاسی مستندگرایانه وجود دارد)، دلالت به واقعیت بدون ورود

حدیث نفس، صراحت و صداقت است، همه این ها مهم است اما اقناع گری چیز دیگری است

که در معدودی از عکس های مستندگرایانه اتفاق می افتد و بر مشروعیت منشاء ایجاد پیام عکس صحه می گذارد.
کیارنگ علایی

طراح پوستر: استودیو پارسی

 

 

برای بازدید از حراج ماه گالری دنا اینجا را کلیک کنید